کوی دوست

دل بسته ام بر موی دوست ، بر طره گیسوی دوست
او مطرب و من در طرب ، چرخان به گرد کوی دوست

پروانه ای در آتشم ، آتش بر عالم می کشم
آن سان شوم من شعله ور ، تا هیچ گردم پیش دوست

شوق وصالش کشته ام ، از دوریش سر گشته ام
دریای عشق است او من ، چون قطره باشم پیش دوست

آشوب قلبم از تو شد ، کو ساقیم کو ساغرم
من مست مستم ، بعد از این ساغر نگیرم جز ز دوست