عشق

قرعه ی خمار ومستی ز ازل به نامم افتاد

ای دریغ از آن تفاخر که بهشت داده برباد

ببرم به باده ساقی به سجود می پرستان

که دمی جدا نباشم ز نماز جمع مستان

ره وادی فنا را چو به جرعه ای گشودی

دل و جان و عقل و هوشم همه را ز من ربودی

به هزار راه رفتم که تو را بیابم ای عشق

تو به آتشم کشیدی که چنین بتابم ای عشق